Medalja zasluga za narod naćiće se u rukama heroja majke-Dese Đurić (79), iz prnjavorskog sela Kokori. Dva čeda-junaka su joj poginuli na braniku otadžbine, a trećem, takođe borcu, bukvalno prepuče srce za poginulim i nestalim bratom.
Desu je odlikovala predsjednica Republike Srpske, povodom Vidovdana-krsne slave Vojske RS, kako je saopšteno, majku dvojice poginulih boraca. Odlikovana je za izuzetne podvige u proteklom odbrambeno-otadžbinskom ratu, kao i za izrazit primjer hrabrosti, požrtvovanja i doprinosa u stvaranju i razvoju Republike Srpske, stoji u obrazloženju.
A, da Srpska pamti svoje heroje, govori i činjenica da je, osim Dese Đurić, predsjednica Cvijanović povodom ovogodišnjeg Vidovdana istom medaljom odlikovala i Radivoja Maksimovića, borca prve kategorije i RVI iz Lopara i doktora Marka Parezanovića iz Beograda, a posthumnom Medaljom zasluga za narod 132 borca VRS.
Malo je reći da će odlikovanje predsjednika RS stići u prave ruke u prnjavorskom selu Kokori. Posle gotovo 25 godina otkako joj je nestao, 27. maja 1995. godine, na Ozrenu, u ofanzivi mudžhedina i takozvane Armije BiH, napokon, nedavno su svoj grob i smiraj u rodnom selu pronašli posmrtni ostaci najmlađeg Nenada.
A, Srpsku su branili svi Desini sinovi: Pero (1970), Nebojša (1973) i Nenad (1975). Trebalo je to i treba to izdržati, tragediju za tragedijom. Četiri čeda zaredom. Još prije rata, 1981. godine, iznenada joj je u 42. godini preminuo suprug Milovan. Uprkos nenadoknadivom gubitku, Desa je uspjela da, tada malodobne, iškoluje i podigne sinove i najstariju kćerku Miru (1966). Uz njih, podizala je i novi dom, s vjerom i nadom u srećnije dane. Presjekli su ih agresija preko Save Vojske Hrvatske i domaća krvava muslimansko-hrvatska koalicija.
Prva tužna vijest stigla je već 29. avgusta 1992. godine, da je u odbrani Dervente teško ranjen 22-godišnji Pero. Podlegao je na VMC Banjaluka, istog dana. Novi udarac uslijedio je na izmaku rata, 27. maja 1995. godine, sa viješću da je među 50-tak nestalih branilaca do opkoljene Vozuće, i njen najmlađi sin Nenad. Imao je tek 20 godina.
„Mom Nebojši srce je prepuklo od tuge za poginulim Perom i nestalim Nenadom. Bog je ipak bio milostiv prema meni, pa posle 25 godina sada suzu mogu da pustim i na grob svog Nenada, koji počiva sa svojom braćom i ocem. Majka ga je prepoznala po satu i plavom džemperu koji sam mu sama isplela“, kao da se tješi heroj majka Desa Đurić, koju, kako reče, i sad otvorene rane isto bole, a odlikovanje joj pristiže kao svojevrsni melem da njeni, i heroji Srpske, nisu zaoboravljeni.
I NAJVIŠE OPŠTINSKO PRIZNANJE
Desi Đurić odlikovanje predsjednika RS, kako saznajemo, biće uskoro uručeno po protokolu i kalendaru, a već u ponedjeljak na sjednici SO prnjavorski odbornici imaju priliku da izglasaju odluku po kojoj će joj dodijeliti najviše opštinsko priznanje – Povelju zaslužnog građanina opštine Prnjavor sa zlatnim grbom opštine.
Desa je, inače, odlučna da i ostatak života proživi na porodičnom ognjištu u Kokorima, sa unukom Vidankom i njenom porodicom. Dašak života u gajenju uspomena, kaže, daju joj sedam potomaka, četiri unuke i tri praunučića, od djece kćerke Mire i sina Nebojše.
Ninko ĐURIĆ
