U okviru kompleksa vojničkog groblja Zejtinlik u Solunu, ispred kuće u kojoj je živio, otkrivena je spomen-bista posvećena Đorđu Mihailoviću, koji je cijeli svoj život posvetio očuvanju sjećanja na heroje iz Prvog svjetskog rata.

Bista, koja vjerno predstavlja vremešnog starinu zagledanog u daljinu rad je vajara Ljubomira Lackovića i dar livnice "Jeremić".

U okviru kompleksa vojničkog groblja Zejtinlik u Solunu, spomen-bistu otkrio je srpski ministar odbrane Bratislav Gašić, sa ministrom za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja Nemanjom Starovićem.

Spomen-bista Đorđu Mihailoviću otkrivena je, ispred kuće u kojoj je živio, na državnoj komemorativnoj svečanosti povodom 106. godišnjice proboja Solunskog fronta, saopštilo je Ministarstvo odbrane.

Čika Đorđe je, istakao je Gašić, više od pola vijeka čuvao Srpsko vojničko groblje negujući uspomene na heroje pale za slobodu otadžbine.

- Decenijskim tihim i strpljivim radom on je u monumentalni mozaik uspomene na junake sa Solunskog fronta ugradio samoga sebe. A mi ćemo se, kao zahvalni savremenici i potomci, u skromnosti ovozemaljskog izraza, spomenikom koji danas otkrivamo pokloniti njegovom delu i njegovoj žrtvi - rekao je Gašić.

On je naveo i da se u riječima Đorđe Mihailovića mogla čuti pouka i opomena da je sloboda Srbije ideal od kojeg se ne smije odustati.

- Kroz njega su nam se obraćali oni koji ne dočekaše da ponovo proslave svoju krsnu slavu na svome ognjištu. U tim smo rečima mogli čuti i pouku i opomenu da je sloboda Srbije ideal od kojeg se ne sme odustati nikad i ni po koju cenu - dodao je Gašić.

Srpska vojska probila je dio Solunskog fronta na Kajmakčalanu 15. septembra 1918. godine i time otpočela završne borbe za oslobođenje Srbije u Prvom svjetskom ratu. Proboj Solunskog fronta smatra se najznačajnijim vojnim uspjehom Srbije u tom ratu.

Đorđe Mihailović, u narodu poznat kao deda Đorđe, još za života je proglašen za Solunca, unaprijeđen u ratnika i kao heroj odlikovan od otadžbine zbog posvećenosti očuvanju srpskog memorijala na Zejtinliku - vječnom domu više od 7.000 srpskih ratnika.

Priča o Đorđu i Zejtinliku zapravo počinje sa prvim čuvarom groblja Savom Mihailovićem, solunskim dobrovoljcem iz Grablja koga je kralj Aleksandar stavio na čelo državne komisije da sakupi posmrtne ostatke svojih saboraca sa bojišta i grobova širom Solunskog fronta.

Kada je 1928. godine preminuo, o Zejtinliku je nastavio da brine njegov sin Đuro koji je tokom Drugog svjetskog rata sačuvao groblje i njegove relikvije od nacističke pljačke.

Đuro Mihailović umro je 1961. godine i sahranjen je uz oca na Zejtinliku, a brigu o vječnoj kući hrabrih ratnika preuzeo je Đorđe, koji je tu dužnost obavljao predano kao da brine o vječnoj kući najmilijih.

Više od pola vijeka, tačnije 62 godine, deda Đorđe je dočekivao i ispraćao, kako potomke stradalih srpskih ratnika, kojima je pokazivao gdje su pohranjene kosti njihovih predaka, tako i visoke zvaničnike, strane delegacije, istoričare i svakog slučajnog ili namjernog posjetioca ovog svetog mjesta.

Posjetiocima se činilo da zna sve o svakom vojniku - čiji je, odakle je došao, za koju se jedinicu borio, gdje je poginuo.

Sa šajkačom na glavi, bez koje nije nikuda izlazio, pričom je slušaoca vraćao u prošlost, govoreći da slavna istorija srpskog naroda treba da se pamti i prepričava, naročito mladim naraštajima.

Posebno se radovao kada bi Zejtinlik posjetili unuci junaka čije je humke čuvao.

Glas Srpske